Dageraadplaats 33, Zurenborg – 25 oktober 2025
De Setup: Regen, Vermoeidheid en de Reddende Kracht van Google Maps
Zaterdagavond, 25 oktober 2025. Buiten regent het dat het giet, mijn rug doet zeer van een te lange reis, en mijn maag heeft de afgelopen uren besloten om te migreren naar mijn ruggengraat. Je kent dat gevoel wel – die specifieke honger die ontstaat na uren onderweg zijn, waarbij je hersenen langzaam hun vermogen verliezen om rationele beslissingen te nemen.
In zulke momenten heb je één trouwe metgezel: Google Maps. Geen vooraf gemaakte reservaties, geen uitgebreide research over de beste restaurants in de buurt – gewoon je telefoon bovenhalen, zoomen op je locatie, en hopen dat het algoritme je niet naar een toeristentrapje stuurt.
En zo kom ik bij Humm terecht.
Eerste Indruk: Welkom Zijn Zonder Poespas
Het zit stampvol. Natuurlijk zit het stampvol – het is zaterdagavond en blijkbaar heeft half Antwerpen ook besloten dat dit dé plek is. Even krijg ik dat bekende moment van “moet ik nu weer naar huis en zelf iets koken?” Maar voordat ik mezelf kan overtuigen van die saaie nederlaag, word ik al begroet.
En niet zomaar begroet – ík word gezien. Als solo diner. In een stampvol restaurant waar je waarschijnlijk van tevoren moet reserveren.
“Natuurlijk hebben we plaats voor je,” zegt het personeel, met een glimlach die aanvoelt als een warme deken op een koude avond. Ze wijzen me naar een tafeltje achterin. Perfect. Rustig, uit de drukte, en – belangrijker nog – ik voel me niet als die awkward eenzame eter waar iedereen medelijden mee heeft.
Dit is punt één waar Humm scoort: ze begrijpen dat alleen eten anno 2025 geen zielig statement is, maar gewoon een keuze. Of in mijn geval: honger na een lange reis. Respect.
De Koffie Theorie: Simpel is Koning
Oké, ik moet even opwarmen. Mijn handen voelen aan als ijsklontjes en mijn brein heeft een reset nodig. Ik scan de menukaart en zie de woorden “specialty coffee.” Nu, laten we eerlijk zijn: specialty coffee kan twee kanten op gaan. Ofwel krijg je een religieuze ervaring in een kopje, ofwel krijg je oververhitte hipster-nonsens waarbij je drie dagen nodig hebt om de smaak van verbrande bitterballen uit je mond te krijgen.
Ik bestel een latte. Simpel. Want hier is mijn persoonlijke koffie-filosofie: een goede latte heeft niets nodig. Geen karamel, geen vanille-onzin, geen “seasonal pumpkin spice clusterfuck.” Gewoon: espresso, melk, en de vaardigheden van iemand die begrijpt wat ze aan het doen zijn.
Wat me wordt voorgezet? Een openbaring in glas.
Ten eerste: glas. Niet een of ander standaard café-kopje. Glas. Zodat je de laagjes kunt zien, de ambachtelijkheid, het respect voor het product. De melkschuim is zo glad als een Bob Ross-schilderij – perfect van textuur, geen grote bellen, gewoon dat fluweelachtige microfoam waar koffie-snobs natte dromen van krijgen.
En de smaak? Jezus. Dit is een latte die snapt wat het moet zijn. De espresso heeft karakter maar schreeuwt niet, de melk is romig maar niet zwaar, en samen creëren ze die perfecte balans waarbij je letterlijk geen suiker of andere toevoegingen nodig hebt. Dit is hoe koffie hoort te smaken wanneer mensen geven om wat ze doen.
Ik zit daar, mijn handen om het warme glas, en voel mezelf langzaam weer mens worden. Om me heen is het een gezellige chaos – verderop viert een familie een verjaardag met veel gelach, naast me zitten twee Nederlandse dames interessant te discussiëren over iets wat klinkt als kunst of filosofie of allebei, en het personeel navigeert door het allemaal met een gemak dat alleen komt van echte ervaring.
Het Eten: Falafel als Kunstvorm
Na een kwartier en een half leeggedronken latte besluit ik dat het tijd is. Tijd om mijn hongerige maag te verlossen uit zijn ellende. Het streetfood menu trekt mijn aandacht – en daar staat het: “Dude, Where Is My Falafel” voor €18.
Even een reality check: €18 voor een broodje. Twintig jaar geleden zou ik dat absurd hebben gevonden. Maar na 59 jaar op deze planeet heb ik geleerd dat prijzen relatief zijn, en dat kwaliteit soms betekent dat je iets meer betaalt. Bovendien, als het niks is, kan ik altijd nog een dessert bestellen. Of gewoon weer vertrekken en alsnog zelf iets maken thuis (god verhoede).
Ik bestel. En wacht. En observeer.
Dan komt het.
Laten we even technisch worden: dit is een pita gevuld met falafel, shirazi (een Perzische komkommer-tomaatsalade), amba (een Midden-Oosterse mangopikkel), en tahini. Op papier klinkt het simpel. In werkelijkheid is het een meesterwerk in balans.
Het pita-brood is gegrild – en niet zomaar gegrild, maar tot dat punt waarop de buitenkant net knapperig wordt en de binnenkant nog zacht is. Er zitten kruiden op die ik niet helemaal kan thuisbrengen (za’atar misschien? sumac?), maar die ervoor zorgen dat zelfs het brood alleen al interessant is.
De falafel zelf? Perfecte buitenkant. Krokant, goudbruin, zonder het soort olierigheid dat je bij slechte falafel krijgt. Binnenin is het luchtig en kruidig, met die net-iets-groene kleur die aangeeft dat ze niet gekomen zijn uit een diepvriespakket maar echt gemaakt zijn van kikkererwten en verse kruiden.
Maar hier is waar het briljant wordt: de shirazi salade. Dit is geen droef hoopje sla dat erbij gegooid is omdat “het moet van de voedingsdeskundigen.” Dit is een uitgebalanceerde, fris-zure componente die door de rijkheid van de tahini en de amba snijdt. De komkommer heeft nog bite, de tomaten zijn rijp (nog steeds goed in oktober), en er zit ergens verse munt in die af en toe een verrassend fris momentje geeft.
De amba – dat is de geheime held hier. Het is pittig, funky, en voegt een diepte toe die het verschil maakt tussen “een goed broodje” en “wacht, ik wil hier morgen weer komen.”
Ik eet dit broodje langzaam. Niet omdat het moet voor de recensie, maar omdat het verdorie te lekker is om snel doorheen te jassen. Elke hap is een kleine compositie van texturen en smaken. En ondertussen observeer ik de wereld om me heen.
De Sfeer: Menselijkheid in een Drukke Ruimte
Hier is het ding met Humm: het voelt niet als een restaurant dat probeert iets te zijn. Het ís gewoon. De inrichting is urban jungle meets casual eetcafé – veel planten, hout, een zekere rommeligheid die aanvoelt als thuis in plaats van als design-statement.
De verjaardagsviering verderop is in volle gang – ik tel minstens tien mensen, van jong tot oud, en het voelt echt. Geen gekunstelde Instagram-moment, gewoon mensen die van elkaars gezelschap genieten. De Nederlandse dames naast me zijn inmiddels overgegaan op het bespreken van hun weekendplannen, en ik vang flarden op van “Brugge” en “markt.”
Het personeel? Goedlachs, efficiënt, en – dit is belangrijk – ze laten je met rust wanneer je met rust gelaten wilt worden. Ik waardeer dat enorm. Er zijn genoeg tenten waar servers om de drie minuten komen vragen of “alles naar wens is” terwijl je duidelijk zit te genieten of aan het lezen bent. Hier? Ze zien je, ze checken non-verbaal of je iets nodig hebt, en ze laten je anders gewoon zijn.
Wat Je Leert na 59 Jaar: Tijd Nemen en Kwaliteit Herkennen
Er is iets wat je leert als je wat ouder wordt: het vermogen om gewoon te zijn. Niet haastig, niet ongemakkelijk, gewoon… present.
De wifi: Uitstekend. Ik check mijn telefoon (want ja, ook vijftigers zijn online). Snel, stabiel, geen gedoe. Perfect voor als je een berichtje wilt sturen of even iets wilt opzoeken.
De tijd: Dit is waar Humm echt scoort. Ik blijf bijna twee uur zitten. Na mijn eten, na mijn tweede koffie (daar komen we zo op), gewoon zittend, soms op mijn telefoon, soms mensen kijkend, soms gewoon genietend van het moment. En op geen enkel moment voel ik de druk om te vertrekken. Geen subtiele blikken van het personeel, geen “kan ik nog iets voor je betekenen” met die ondertoon van “betaal en maak plaats”, gewoon… rust.
Dit is zeldzaam geworden. Vooral in drukke restaurants waar elke tafel omzet betekent. Maar Humm lijkt te begrijpen dat échte gastvrijheid betekent om mensen de ruimte te geven. Om te zijn, zonder dat constant gevoel dat je moet presteren of doorstromen.
De kwaliteit: Na bijna zes decennia op deze planeet herken je kwaliteit. Niet omdat je een expert bent, maar omdat je genoeg slechte dingen hebt meegemaakt om het verschil te zien. De koffie hier? Echt goed. Het eten? Met aandacht gemaakt. De service? Oprecht vriendelijk. Dat zijn dingen die je niet kunt faken, en die Humm ook niet probeert te faken.
De Afsluiter: Americano en Een Waarheid
Voordat ik vertrek, bestel ik nog een americano. Ja, ik ben die persoon die na een latte nog een espresso neemt. Oordeelt me niet.
En wederom: fenomenaal. De espresso heeft body, heeft smaak, heeft dat kleine beetje zoetheid aan het einde dat aangeeft dat de bonen goed geroosterd zijn en de machine goed onderhouden. Dit is niet de waterige bullshit die je in de meeste cafés krijgt wanneer je een americano bestelt.
Terwijl ik dit drink, realiseer ik me iets: Humm is het soort plek waar je zowel voor een snelle koffie kunt binnenlopen als drie uur kunt blijven hangen. Het is het soort plek waar solo diners niet het gevoel krijgen dat ze tweede keus zijn. Het is het soort plek waar het eten echt goed is omdat iemand ervoor kiest om het goed te maken, niet omdat het moet van de marketingstrategie.
De Verdict: Waarom Dit Meer Is Dan Zomaar Een Restaurant
Laten we even alles op een rijtje zetten:
Het Eten (9/10):** Dat falafel-broodje was een openbaring. Verse ingrediënten, perfecte balans, duidelijk met liefde gemaakt. Het enige wat het een 10 zou maken is als ze ook midden-oosterse desserts zouden hebben – ik had wel zin in een goede knafeh.
De Koffie (10/10):** Serieus, dit is specialty coffee zoals het hoort te zijn. Kom hier gewoon voor een latte in de middag en je dag wordt beter.
De Sfeer (9/10):** Warm, welkomend, echt. Het enige minpunt: het kan druk en rumoerig worden, maar dat is ook deel van de charme.
Service (10/10):** Attent zonder opdringerig te zijn, vriendelijk zonder nep te voelen. Precies goed.
Comfort & Rust (9/10):** Goede wifi, comfortabel om langer te blijven, solo diner-vriendelijk, en je wordt niet weggejaagd. Een plek waar je je welkom voelt zonder dat het geforceerd aanvoelt.
Prijs-Kwaliteit (8/10):** €18 voor een streetfood broodje is niet goedkoop, maar de kwaliteit rechtvaardigt het. De koffie is standaard prijzen. Voor wat je krijgt is het eerlijk.
Duurzaamheid Bonus (+1):** 100% plantaardig, biologische ingrediënten, zero-waste-ambitie. Als je bewust wilt eten zonder in te leveren op smaak, is dit jouw plek.
De Bottom Line
Als je 59 bent, heb je genoeg restaurants gezien om te weten wat echt is en wat nep is. Je herkent wanneer iemand écht geeft om wat ze doen, en wanneer het alleen maar marketing is. Humm is echt. De koffie is echt goed, het eten is met aandacht gemaakt, en de mensen die er werken lijken oprecht te genieten van wat ze doen.
Was het een bewuste keuze om hier naartoe te gaan? Nee. Was het Google Maps dat me redde op een koude, natte zaterdagavond? Ja. Ben ik blij dat het gebeurde? Absoluut.
Als je in Antwerpen bent – jong, oud, alleen, met anderen – doe jezelf een lol en ga naar Humm. Kom voor de koffie, blijf voor het eten, en geniet van het feit dat er nog steeds plekken zijn waar gastvrijheid meer betekent dan alleen een goed cijfer op een of ander reviewplatform.
En als je die falafel pita bestelt? Bestel er meteen twee. Want één is niet genoeg. Geloof een oude man die al genoeg falafel in zijn leven heeft gegeten om het verschil te kennen.
Praktische Info:
– **Adres:** Dageraadplaats 33, 2018 Antwerpen (Zurenborg)
– **Openingstijden:** Ma-Vr 10:30-23:00, Za-Zo 9:30-23:00 (keuken sluit om 21:00)
– **Prijs range:** €15-30 per persoon
– **Reserveren:** Aanbevolen, vooral in het weekend
– **Solo diner vriendelijk:** Zeer
– **Wifi:** Ja, goed
– **Vegan:** 100% plantaardig
– **Instagram:** @humm_antwerp
Bezocht op zaterdagavond 25 oktober 2025. Volledig zelf betaald, geen sponsoring, geen bullshit.
Writerz Block 
Plaats een reactie